Stichting Help

Moeder Natuur werkte deze keer niet mee.

Mijn vorig bezoek was in mei 2008 en op 24 januari 2009 ging ik opnieuw naar Sosúa, hotel Casa Marina Reef, voor 2 ½ week. Nogal wat Dominicanen en niet Dominicanen waren ziek of hadden griepachtige verschijnselen. Ook ik kon mij er niet geheel aan onttrekken.

Een aantal afspraken verschoof daardoor al snel naar de 2^e week en toen begon de heftige, langdurige regenval. Er zijn vast weer neerslagrecords gebroken. Het openbare leven wordt dan ernstig belemmerd, want je verplaatsen dwars door een grijs gordijn terwijl je de diepe gaten overal in trottoirs en wegdek niet meer kunt onderscheiden, wordt zo een soort Russisch roulette. Schoolbezoeken moesten worden uitgesteld want ook de kinderen kunnen dan niet meer naar school komen.Toch heb ik het merendeel, van wat ik van plan was te doen voor de Stichting, uitgevoerd.
Ik hoorde dat de Sosúa Kids Org. een stichting gaat worden, wat toe te juichen is. Met 2 nieuwe, toekomstige, bestuursleden van de stichting heb ik kennis gemaakt in gezelschap van Janet en Karen. Er wordt nu aan hun website gewerkt om die weer te updaten. Daar een aantal van hun vrijwilligers een fulltime baan heeft, komen ze vaak tijd tekort om alles te regelen. Het leven in de DR is, mede door het klimaat, nu eenmaal veel zwaarder dan bij ons en alles wat je wilt doen is erg tijdrovend. Elke keer word ik daar opnieuw mee geconfronteerd.

Bijna dagelijks had ik contact met Judith van de Colegio Evangelico Asher. Ik overhandigde haar vele mooi bedrukte kinder-t- shirts met teksten “Holland” e.d. die gratis ter beschikking waren gesteld door Fox Productions, een bedrijf uit Weesp. Ook de stapels nieuwe kinderonderbroekjes, die ik steeds meebreng, waren weer erg welkom. Vele pennen, potloden en mooie 2^e handskleding, die vrienden mij meegaven, worden dankbaar in ontvangst genomen. Natuurlijk bezocht ik de Colegio, toen het weer het toeliet en zag weer alle bekenden. Met blijdschap zag ik daar de rijen “butacas” (stoeltjes met half tafeltje) staan, die onze Stichting bekostigd heeft in november 2008. 1 lerares, die onlangs trouwde en verhuisde is vervangen door een andere leraar. Er staan nu ruim 200 kinderen ingeschreven. Daarnaast, voor de avondcursussen ca 40 (groot)moeders van leerlingen, die gealfabetiseerd worden.
Ik heb bewondering voor deze leraren en leraressen, die de school trouw blijven en steeds weer een aanbod voor een beter betaalde baan bij de openbare school afslaan. Jammer genoeg kan onze Stichting niet meer bijdragen dan tot nu toe.

MIVA een Nederlandse Stichting heeft de aanvraag uit 2008 van de Colegio van Judith gehonoreerd om een transportmiddel  voor 90% te bekostigen. De school heeft dat hard nodig. Ik heb de aanvraag begeleid en het contract had ik nu bij mij en kon ondertekend mee terug. De stichting “Asher Foundation”die Judith in 2008 ten behoeve van de Colegio heeft opgericht, wordt eigenaar van de “camioneta” (auto met laadbak). Uit naburige dorpen kunnen zo leerlingen gehaald worden en kan er bijv. een groep leerlingen naar een museum in Puerto Plata, onderdeel van de lesstof.

Ik bezocht ook een paar maal 2 openbare scholen, waar ik alle medewerking kreeg van de directeur en het personeel. Steeds beter ga ik begrijpen dat particuliere schooltjes onmisbaar zijn en ook gesteund moeten worden, omdat de overheid dat niet doet. Voor hele jonge kinderen is geen opvang terwijl de moeders wel moeten werken (vaders zijn er niet). Ook voor kinderen met leerproblemen is geen begeleiding op de openbare scholen. De ene openbare school heeft computers, terwijl op de andere school geen rugleuning meer aan de stoeltjes voor de kinderen zit. Wel worden inmiddels van overheidswege zeer mondjesmaat wat uniformen aan arme kinderen verstrekt. Dat lijkt veel mooier dan het is, want een aanzienlijk deel komt nooit bij die kinderen aan en verdwijnt…

Ook deze keer heeft onze stichting weer 5000 euro ter beschikking gesteld voor de projecten. Doordat de euro ten opzichte van de dollar en daarmee de Dominicaanse peso sinds mei 2008 ca 25% gedaald is, hield dat in dat ik daarmee ook 1 kwart minder kon geven, Een aanzienlijk negatief verschil dus en dat met de almaar stijgende prijzen. Reddende engel ter plaatse was Bob, die het verschil bijpaste.
Net als vorige keren zie ik steeds weer dat alleen ter plekke je het beste inzicht in de situatie krijgt en aan de hand daarvan kan bijsturen, indien nodig.

Heel, maar dan ook heel terecht krijg ik in Nederland van tijd tot tijd de vraag of ik zicht heb op de financiën m.a.w. of het geld goed terecht komt in de DR en niet zomaar verdwijnt. Dat is ook 1 van de redenen dat ik regelmatig naar de DR reis. Maar ik heb het gevoel dat wij een ontwikkelingsland veel kritischer bekijken dan ons eigen land. Telkens verschijnt er ook in Nederland weer een bericht hoe het geld hier zoekraakt. Op de site “KPN Vandaag” las ik in februari na mijn terugkomst dat 22 miljard overheidsgeld voor gehandicapten en chronisch zieken verdwenen zou zijn en dat er geen enkele vorm van verslaglegging en gegevens over het klantenbestand is. Het ministerie van Volksonderwijs, de Tweede Kamer en de Algemene Rekenkamer hebben geen zicht op de besteding.
Wij allen in Nederland moeten hier flink aan meebetalen en nu dat geld zomaar verdwijnt wat doen wij zélf hieraan? Meten wij dan ook niet met 2 maten?