Stichting Help

In november vond ik weer mijn weg naar Sosúa. De bezoeken daar worden beslist geen sleur.
Er is altijd heel veel te doen en zaken die je hier in 1 keer regelt, regel je daar in 4 keer.

 Zo kwam ik door de Dominicaanse Tania, met wie ik inmiddels echt bevriend ben geraakt, in een openbare school met gehandicapte kinderen. De directrice van die school verzekerde ons dat ook die kinderen uniformen etc. moeten hebben om tot die school toegelaten te worden. Ik besloot om voor 8 nieuw toe te laten kinderen de benodigdheden aan te schaffen.

Dus met Tania naar een goedkope winkel en de markt voor schoenen. Kwaliteit schoenen op de markt is beter dan uit de winkel! Terwijl ik de uniformen etc. persoonlijk aan de nieuwe leerlingen wilde geven, deed de directrice er echter alles aan om ons om de tuin te leiden, zodat wij de spullen bij haar zouden achterlaten. Wetende dat die dan nooit de goede bestemming zouden bereiken, namen wij alle spullen gewoon weer mee terug. Gelukkig hadden we nog een andere school op het oog. De directrice van die school was een gedegen, doortastende vrouw, die meteen haar afspraken nakwam en leverde wat ik vroeg. Met z’n vieren, de directrice, Tania, een onderwijzeres en ik, zochten we in een heel arme wijk van Puerto Plata de kinderen op, die de uniformen kregen. Meteen al de volgende dag, gingen deze kinderen voor het eerst naar school. De directrice houdt ze extra in de gaten.

De bouw van de ambachtsschool voor de Colegio Asher is weer opgestart
met opnieuw geld en mankracht uit Canada.
Net als vorig jaar in november. Het zal best nog wel lang duren, maar hij komt er wel. Judith die zwanger is van haar 2e kind werkt nu halve dagen. Ik bracht, mede dankzij Fox Productions en de ABN Amro Bank, opnieuw veel T-shirts, pennen, ballen etc. voor de kinderen. Ook van particulieren kreeg ik weer heel wat spullen mee.

Voor ons Camukids Project, bracht Belgica, ons contactpersoon, een groot aantal van “onze kids” bijeen, zodat ik die tijdens mijn bezoek kon ontmoeten. Dave van de Sosua Kids Org. bracht mij, want Camu ligt in de bergen en is slecht bereikbaar. Verreweg de meeste kinderen leven er in armoede en zelden is er een vader in het gezin. Voor deze kinderen zijn buitenlanders, financieel gezien, gelijk aan de hoofdrolspelers uit de Amerikaanse glamour televisieseries. Ik heb de kinderen uitgelegd dat de donateurs van onze stichting geen rijke mensen zijn, maar voor hun geld moeten werken. “Als jullie later arts of advocaat zijn, dan hoop ik dat jullie op jullie beurt kansarme kinderen zullen helpen”, zei ik tot slot. De kinderen, die anders zo luidruchtig zijn, waren nu muisstil.
Een paar dagen later kreeg ik tekeningen en verhaaltjes van de kinderen. Van de verhalen over hun honger en armoede, werd ík nu weer stil.

Zo leren we van elkaar en is elk bezoek weer even waardevol.

Dankzij uw steun kon ik dit doen, maar er blijft nog veel over dat alsnog gedaan moet worden.