Project 2024 - Naaiopleiding Peru biedt  'hartverwarmend toekomstperspectief'

Señora Mercedes Ore Almora geeft in onderstaande brief een beeld van haar leven en hoe de naaiopleiding van stichting Kinderen van de Zon in Arequipa - Peru haar nieuw toekomstperspectief heeft gegeven.

Mijn naam is Mercedes, ik ben 49 jaar oud en ik ben geboren in Apurímac. Ik heb 10 broers en zussen en ik heb een trieste jeugd gehad. Er was altijd grote armoede in ons gezin. Al van jongs af aan eisten mijn oudere broers van mij dat ik voor het hele gezin kookte, ook al toen ik nog maar een klein kind was. Mijn ouders werkten altijd voor boeren op het land en waren van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat van huis. Ik herinner me dat school de enige plek was waar men mij niet mishandelde en waar ik echt even kind kon zijn. Jammer genoeg had ik alleen school van maandag tot vrijdag. Ik was er zo graag blijven slapen, zodat ik nooit naar huis hoefde te gaan.

Toen ik 11 jaar was stuurde mijn moeder me naar Arequipa om aan al het geweld thuis te ontsnappen en om te herstellen. Ik herinner me dat ik terecht kwam in het huis van een oom, maar mijn tante was een slecht mens en ook zij mishandelde mij en ze sloot me op in huis. Ik mocht niet naar school, moest het hele huishouden doen en ze betaalde me geen cent. Toen ik al twee maanden opgesloten zat waarschuwde iemand mijn ouders en kwam mijn moeder naar Arequipa om me uit dat huis te halen. Ze vond een ander werkhuis voor mij en ofschoon het daar iets beter was sloeg men mij ook in dit huis. Gelukkig mocht ik ’s avonds na mijn werk naar school, maar ook zij betaalden mij niets. Op advies van mijn vriendinnen ging ik op zoek naar ander werk en vond een baan waar ik wel werd betaald en waar ik ook naar school mocht. De mevrouw waarvoor ik werkte was een goede vrouw en ik moest dagelijks voor 60 mensen koken. Het was zwaar werk, maar dat maakte me niets uit, want voor het eerst in mijn leven deed ik werk wat er toe deed. Ik mocht zelfs van deze vrouw een paar keer een weekend op bezoek bij mijn opa en oma in Arequipa.

Toen ik 18 jaar was leerde ik een jongen kennen en samen met hem vertrok ik naar Ica. We kregen een dochtertje en toen ik zwanger was van ons tweede kind besloot ik om mijn jongste zusje weg te halen uit het gewelddadige gezin van mijn ouders. Ze kwam bij ons wonen om mij te helpen en ook om te werken. Helaas veranderde mijn man en ik vermoedde dat hij mij niet trouw was. Op een middag kwam ik vroeg thuis van mijn werk en trof ik mijn zusje van 15 jaar aan in bed met mijn man. Ik had nog nooit zoiets afschuwelijks gezien. Ik herinner me nog dat ik onze kinderen ophaalde en met hen naar Arequipa vluchtte. Maar mijn man kwam me achterna en smeekte me om hem te vergeven en bij hem terug te komen. Na twee maanden vluchtte de vader van mijn dochters met mijn jongere zus. Het waren erg moeilijke tijden, want ik moest alleen voor mijn dochters zorgen. Maar met de hulp van vrienden en buren ben ik erin geslaagd vooruit te komen.

Na verloop van tijd leerde ik mijn nieuwe partner kennen en samen met hem kreeg ik nog 3 kinderen. Hij was een grote steun voor mij en we slaagden erin om onze kinderen een thuis te bieden.  We verhuisden naar Apurímac en ik ging met hem op zijn land werken. Maar we konden niet leven van ons werk op het land en ik besloot terug te gaan naar Arequipa. Hij bleef daar werken en ik begon zonnehoeden te verkopen op straat in Arequipa, in de hoop dat we zo onze kinderen betere kansen kunnen bieden. Na verloop van jaren kwamen mijn zusje en de vader van mijn eerste twee kinderen weer terug en we gaan nu goed met elkaar om.

 

Hun verraad heeft me veel pijn gedaan. Ik ben het nog steeds niet vergeten, maar ze is mijn zus. Ik heb veel tot God gebeden om Hem te vragen mij de kracht te geven hen te vergeven. Ze hebben inmiddels twee zoontjes en ik wil niet dat mijn neefjes hieronder lijden. Mijn zus vertelde me dat ze veel heeft geleden van wat ze mij heeft aangedaan en ze vroeg me om vergeving. Ik besloot haar te vergeven, omdat ze destijds nog heel jong was en het woord van God zegt ook dat we moeten vergeven en niet oordelen. Maar helaas hebben mijn dochters haar nog niet vergeven. Ze geven haar de schuld dat ze niet bij hun vader zijn opgegroeid. Ik probeer hen het te laten vergeten, zodat zij goed met hun vader en mijn zus overweg kunnen. Met veel moeite is hun relatie nu een beetje verbeterd.

Financieel gezien is onze situatie nog steeds slecht, maar door mijn werk op straat kwam ik in aanraking met het werk van Kinderen van de Zon. Dat is een grote steun voor mij, want ik weet nu dat mijn kinderen veilig zijn als ik op straat werk. In het opvanghuis hoorde ik dat men een naaiopleiding van een jaar ging geven aan moeders zoals ik. Ik heb me meteen opgegeven en wat was ik dankbaar toen ik werd aangenomen! Al toen ik jong was wilde ik graag een naaiopleiding volgen, maar omdat we zo arm waren was dat niet mogelijk. Maar dankzij God kwam deze kans op mijn pad en die wilde ik voor geen goud missen.

 

In het begin heeft het me veel kruim en energie gekost, maar ik wist dat ik moest doorgaan. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik een naaimachine aanraakte. De naailessen waren een goede afleiding voor mij, ik leerde veel en tijdens de lessen vergat ik mijn problemen. Dankzij deze vakopleiding heb ik niet alleen veel geleerd over het maken van kleren, maar heb ik ook leren rekenen en knippen, kennis van stoffen opgedaan en stoffen leren combineren en zelfstandig leren produceren en ondernemen.

Wat is het afgelopen jaar de tijd gevlogen! En wat ben ik trots en blij dat ik mijn diploma gehaald heb! Nooit had ik durven dromen dat mij dit zou lukken. Het is mijn doel om alles wat ik heb geleerd in praktijk te brengen. Ik wil graag meer leren, vooral over het maken van hoodies en zonnehoeden. Het is geweldig dat ik dankzij een microkrediet nu een naaimachine heb kunnen kopen, zodat ik kan blijven oefenen en een eigen naaiatelier kan openen. Ik vind het heel mooi dat alles wat ik tijdens de naaiopleiding geleerd heb, ook heb kunnen delen met mijn zoon en mijn zus. Het is mijn grote droom om eens met hen samen een klein familiebedrijf te starten en ik weet dat dit me gaat lukken. Ik voel me nu veel sterker en besluitvaardiger dan voor de vakopleiding. Mede namens de andere leerlingen wil ik Marianne, en alle mensen in Nederland die deze opleiding voor ons mogelijk hebben gemaakt, uit de grond van mijn hart bedanken. Hiermee heb ik niet alleen een beroep kunnen leren, maar heeft men mij ook geleerd mijn verdriet een plekje te geven en zijn mijn wonden genezen. Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet.

Een dankbare groet,

Mercedes

(Stichting Kinderen van de Zon heeft onlangs een donatie van 3.000 euro van Colour4kids ontvangen voor uitbreiding van de naaiopleiding middels de aanschaf van een drietal professionele naaimachines en een naaigarenverdeler)