Een onveilig land ...zelfs de kuikens worden zwaar bewaakt
De problematiek rond straatcriminaliteit en straat- en zwerfkinderen is ten opzichte van ons verblijf in Honduras in november 2013 schrikbarend toegenomen. In het centrum van El Progreso wemelt het van vaak zeer jonge kinderen die bedelen om een paar lempira of iets te eten. Iets waar we anderhalf jaar geleden nauwelijks mee geconfronteerd werden.
Duidelijk is dat pakweg 90% van de bevolking het hoofd nauwelijks boven water kan houden. De werkloosheid is enorm en degenen die werk hebben, worden doorgaans zwaar onderbetaald … een dag werken van 12 uur levert doorgaans zo’n 5 dollar op terwijl het wettelijk minimum is bepaald op zo’n 80 dollar per week. Complete families zijn vaak afhankelijk van één of twee personen die betaald werk hebben.
Ook de criminaliteit is enorm in Honduras; het land met het hoogste moordpercentage ter wereld. Naast ‘gebruikelijke’ berovingen op straat van geld en mobiele telefoons onder bedreiging van mes of pistool zijn ook goed georganiseerde jeugdbendes en de drugsmaffia prominent actief. Dagelijks staan de kranten vol met nieuws over gewelddadige afrekeningen en confrontaties tussen politie en de georganiseerde misdaad. Voor ons blijft het ‘vreemd’ om bij iedere bank, winkel of restaurant te worden geconfronteerd met zwaar bewapende bewakers. Zelfs de kuikens worden hier zwaar bewaakt …
Al die wapens om je heen geven een gevoel van schijnveiligheid terwijl de realiteit beduidend anders is. In gesprekken op straat merk je dat de bevolking volledig klem zit in deze spiraal van armoede en criminaliteit en eigenlijk maar één ding wil … en dat is ‘het land uit - naar de ‘Verenigde Staten’. En gezien de lange rijen die dagelijks bij de banken staan, komt een groot deel van het geld inmiddels van familieleden die daar illegaal werken.
En in dit alles zijn kinderen de meest kwetsbare groep. Veel één ouder gezinnen of oma’s die voor de kleinkinderen moeten zorgen, zijn daar toe niet in staat. Kinderen worden aan hun lot over gelaten omdat moeder of oma het huis uit moet om een paar lempira te verdienen met straatverkoop van zelf verbouwde groenten en fruit of een eigen handeltje. De politiek doet niets voor deze kwetsbare groepen en de koers van dit land wordt uitgestippeld door een handjevol steenrijke families die zich verschanst hebben in zwaar bewaakte villa’s en auto’s met kogelvrij glas.
Organisaties als Pronino – Homeless Child bieden hulp aan weerloze zwaar getraumatiseerde straatkinderen en gezinnen die het niet redden. Het is een druppel op de gloeiende plaats … inderdaad … maar de jongeren van Pronino die betrokken zijn bij de bouw van het nieuwe opvanghuis en de komende jaren uitstromen op weg naar zelfstandigheid hebben zicht op een betere toekomst. Ze hebben een vak geleerd of een studie gevolgd waarmee ze in staat zijn een inkomen te verdienen.
Met de bouw van dit nieuwe opvanghuis ondersteunen we het werk van Pronino … werk waar we enorm veel respect en waardering voor hebben gekregen. Om onder deze omstandigheden iedere dag weer de motivatie op te kunnen brengen en in een betere toekomst te kunnen blijven geloven is bijna onwerkelijk … hulde aan deze kanjers!
